دختر کوچک

ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻜﯽ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ . ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﺎ ﺁﻥ
ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻫﻮﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺑﺮﻱ ﺑﻮﺩ ،ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝِ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ، ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﺷﺪ ،ﻫﻮﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺧﺎﻣﺖ
ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ.
ﻣﺎﺩﺭ ﻛﻮﺩﻙ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺘﺮﺳﺪ ﻳﺎ
ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ، ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ
ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﺮﻭﺩ .
ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻥ ﺑﺮﻗﻲ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻨﺠﺮﻱ ﺩﺭﻳﺪ ، ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ
ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ.
ﺍﻭﺍﺳﻂ ﺭﺍﻩ ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ
ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩ
ﻭﻟﻲ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺮﻗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﻣﻴﺸﺪ ، ﺍﻭ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ، ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ
ﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﺪ.
ﺯﻣﺎﻧﻴﻜﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺭﺳﺎﻧﺪ ، ﺷﻴﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ
ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ
": ﭼﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ؟ ﭼﺮﺍ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻲ؟"
ﺩﺧﺘﺮﻙ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ،" ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻨﻈﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ
ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺮﺗﺐ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ".